وضعیت خارجی‌ها در هلند
کشور هلند در زمانی نه چندان دور یکی از کشورهای خوب اروپایی برای زندگی خارجیان به حساب می‌آمد.
کشور هلند در سالهای توسعه اقتصادی خود در سالهای ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵ دچار کمبود نیروی انسانی بود. به همین منظور درهای کشور را به روی خارجیان گشود تا به این ترتیب بتواند نیروی انسانی خود را تامین کند. اکثر مهاجران در آن زمان از کشورهای ترکیه و مراکش بودند. این نیروهای انسانی تقریبا بدون اینکه چیزی از زبان و فرهنگ هلند را یاد بگیرند، وارد بازار کار هلند می‌شدند. البته اکثر اینها بعنوان کارگرهای ساده در کارخانه ها مشغول بودند و در جاهایی از آنان استفاده می‌شد که ندانستن زبان و فرهنگ هلند تاثیری بر بازدهی کار آنان نداشت.
اما از نظر پناهندگی در آن سالها و همینطور در دهه هشتاد، کشور هلند یکی از کشورهایی بود که کمترین آمار درخواست پناهندگی را داشت. با توجه به اینکه کشورهایی مانند آلمان، فرانسه و انگلستان سختگیری چندانی در پذیزش پناهندگی نمی‌کردند. اکثر پناهندگان از کشورهای مختلف این سه کشور و بعد از آنها کشور سوئد را به عنوان محل پناهندگی خود انتخاب می‌کردند.
از اوایل دهه ۹۰ کشورهای اروپایی در قوانین پناهندگی خود سختگیری بیشتری نشان دادند، و تقریبا از پذیرش پناهنده خودداری می‌کردند. در صورت پذیرفته شدن شخص به عنوان پناهجو، مدت طولانی اقامت در کمپ‌های پناهندگی، طولانی شدن پروسه رسیدگی به پرونده‌ها، و نهایتا نپذیرفتن شخص به عنوان پناهنده و حکم اخراج از کشور را می‌توان به عنوان نمونه‌هایی از سختگیری کشورهای معروف اروپایی ذکر کرد.
با شروع این سختگیری‌ها، پناهندگان در جستجوی کشورهای جدید در اروپا بر آمدند. کشورهایی مانند هلند، بلژیک،ایتالیا، و دانمارک از جمله این کشورها بودند.
.. ادامه دارد