ساعت؛ 4:40 دقیقه بامداد؛ چهارشنبه
ساعت 2:45 دقیقه، رفتم بخوابم، نشد! نیم ساعت داز کشیدم، و از جایم بلند شدم.
ساعت 3:45 دقیقه، دوباره رفتم که بخوابم، ولی نمیشود. پلکهام از خستگی سنگین هست. ولی نمیتوانم بخوابم! کامپیوتر را روشن کردم، حوصله خواندن چیزی را ندارم. راستش چیزی هم به مغزم نمی رسد که بنویسم. همینجوری دارم تایپ میکنم.
یادم هست، نوجوان که بودم. تازه به منطقه رفته بودم. یک آدم نسبتا سن و سال دار، در همان سنگری که من بودم، با ما بود. یک شب بیدار شدم و دیدم که او هم بیدار است. بهش گفتم چرا نمیخوابی؟ گفت تمام روز را می شود هر جوری که هست، سرگرم بود و یا به چیزی مشغول بود، تا جلوی فکر و خیال گرفته بشود. ولی شب، همچین که سرت را بر روی بالش میگذاری و کمی ساکت می شود، همه فکرها یکباره به مغزت می ریزند و اذیتت می کنند!
آنموقع متوجه منظورش نشدم. ولی اینجا زیاد به یاد او و حرفی که آن شب به من گفت می افتم.
از خواندن بعضی وبلاگها خنده ام میگیرد! نویسنده وبلاگ فکر می کند که تمام مشکلات دنیا مال اوست، و کسی دیگر نمیتواند سختی او را درک کند!
بعد چند خط پائین تر می بینی که تعربف می کند که کجاها با دوستانش رفته، و چقدر خوش گذشته، و مثلا شب ساعت یازده، موقعی که داشته تلویون نگاه می کرده خوابش برده و صبح بیدار شده است!
به هرحال این طبیعت آدم است که فکر می کند سختی زیادی در زندگی دارد، و کسی دیگر، نه میتواند درکش کند، و نه میتواند باری که او بر دوش می کشد را بفهمد!

****************************************

فقر
مملکتی که گاز دارد، فقیر ندارد!



عکس از روزنامه اعتماد