سهراب مَنش

۱۳۸۱ تیر ۲۲, شنبه

یک سری از این مجله ها و یا روزنامه ها را که میخوانی تازه متوجه میشوی که نویسندگی هم هنری است.و قرار نیست که همه هنرمند باشند و نویسنده!
وقتی وبلاگ مینویسی مدعی این نیستی که داری در مجله ای مینویسی و حرمت کلمات را باید نگه داری.
ولی وقتی تو یک نشریه آنلاین میخوای بنویسی،فکر میکنم اولین شرطش رعایت اخلاق باشد.من فکر نمیکنم که با ترویج فرهنگ هرزه گویی کمکی به مملکت بیمار ما بشود.
این قسمت را از یک مجله آنلاین اینجا کپی میکنم
آقايون، خانوم! من شرمنده ام، هيچي ننوشتم. ميشه اين هفته من ندم (فکر کنم منظورم مطلبه)؟
(دوست هنرمندي که صفحه ها رو update ميکنه):
آره تو مطلب نده منم هيچي رو update نميکنم! شوخي هم ندارم، امتحانش مجانيه!!!
- چي بگم؟؟؟

(شب پاي chat با دوستان ساکن اقصا نقاط جهان!!!)

- آره يه جورايي کپ کردم، مي خوام اگه بشه ننويسم اين هفته!
- کتک مي خوای؟

اینها نوشته یک خانم! تو یک مجله آنلاین هست.اگر اسم این نوشتن هرزه گویی نیست.چه اسم دیگری شما روی این میگذارید؟

من نیز چو خورشید دلم زنده به عشق است، راه دل خود را نتوانم که نپویم.

نوشتن تاریخ یعنی شناختن خود و گشودن افقی برای آینده، از راه آگاهی از گذشته!

یا همه دردهای دنیا را برای من خلق کرده اند، یا مرا برای همه دردهای دنیا!

هوشمندی مرد را از روی جواب هايش می توان تشخيص داد و درايت او را از سئوالاتش می توان فهميد.

برای همه دنیا تو یک نفری، و برای یک نفر تمام دنیا

تو را نه براي هميشه با تو بودن نه براي يك عمر زير سقفي نفس كشيدن نه براي اين حرف مضحك كه: – سنگ صبور روزهای سخت زند‌گی‌ام باشی نه براي زيبايي ات نه براي هوس هايم نه حتا براي عشق – كه حرف بزرگي است – تو را مي خواهم فقط براي اين كه يك روز ديگر زندگي را دوست داشته باشم




تماس با نویسنده وبلاگ



PageRank







من میخوانم،شما چی؟



سایتهای مورد علاقه











my widget for counting
<>

[Powered by Blogger]