روزي که از ايران آمدم بيرون.يک ساک دستي داشتم که نصف آن پر بود و همين را همراه داشتم و بس.الان ۹ سال از آن روز ميگذرد.يعني ۳۲۸۵ روز و ۳۲۸۵ شب.اگر فکر ميکنيد کم هست.براي هر روز فقط يک ثانيه وقت بگذاريد.و بشماريد اين روزها را.اگر حوصله شما سر نرفت بگيد جا خالي!!
آن روزي که آمدم يک ساک ورزشي همراه داشتم که آنهم نصفه بود.شايد ۱۰ کيلو بار نداشتم با خودم! امروز اون ساک ورزشي پاره شد و رفته.من هم يک جورهايي اينجا پاره پاره شدم.از روزهايي که اينجا گذشت و رفت.زياد متاسف نيستم.هر چند که راضي هم نيستم.قبل از اينکه بيام اينجا.ميدانستم اين کاره نيستم. چند تا کشور را ديده بودم.آنهم به صورت توريستي.يعني از اول ورود تا آخرش تو آن کشور.يا داشتم جاهاي خوشگل ميديدم.يا آدمهاي خوشگل ديد ميزدم! ولي هر بار که ميامدم.به ۲ هفته نمي کشيد که کلافه ميشدم.و روز شماري ميکردم براي روز برگشت.
امروز اگر اينجا هستم و توانستم که ۹ سال دوام بيارم.براي اين هست که چاره اي ندارم.آدم تو ناچاري ممکن هست که پوست کلفت بشه.ولي دست به دل آدم نمي خورد.همانطوری مي مانی.يعنی اگر دلتنگ آمده باشي بيرون.دلتنگ هم خواهی ماند .تا روز آخرش.امروز اگر بتوانم که برگردم.همان نصفه ساک ورزشي اسبابم هست.و يک کامبيوتر که اين را هم ميشه اينجا لب تاب خريد .گذاشت تو همان ساک.و مثل آب خوردن دل کند از اين بي صاحاب آباد.اگر راهمون بدهند تو مملکتی که هيچی توش ندارم(هيچی از نظر مادی).ولی يک آرزو دارم.آنهم اين هست که اگر قرار هست که يک روز از جنازه من که تبديل به خاک ميشود چيزي بسازند.بگويند که خاکش از ايران هست.همين.