با احترام به خانمهایی که واقعا خانم هستند
اینها را اگر اینجا ننویسم.کجا بنویسم؟ و کجا بگویم؟
میخوام به اون خانمهایی که حکایتشون مثل گوشت لای پیاز هست بگم که اگر می بینید یکی تحویلتون میگیره.(که مثلا به حساب خودش نویسنده بزرگی هست).برای این تحویل نمی گیردتون که خوب می نویسید.خوب نمی نویسید.خودتون هم میدانید! خودتان را به خریت زده اید.!! این نویسندگان شهیر برای این تحویلتون میگیرن و میگذارندتون لای پیاز.که یک روزی یک گازی بهتون بزنن.میدونید که گوشت رو میخوابون لای پیاز که یک روز بخورنش.نمیدونم باید از حکایت بعد از خورده شدن هم بنویسم یا نه؟ مطمئن هستم که همه میدونن بعد از خوردن یک چیزی چه مراحلی پیش میاد.و سرانجام آن چیزی که خورده شده.جاش کجاست!!.خانمی که با یک قربونت برم و یک عزیزم ویک جیگرم سرت گیج میره.میشی آخر خر کیفی.بدان که به غیر از تو گوینده آن کلمات به 10 نفر دیگر هم گفته.تو هم میدونی.خودت را به خریت میزنی!!
این نوشته تقدیم به آنها که می آیند از خودشون تو وبلاگ عمومی تعریف می کنند.تقدیم به آنها که هر کدام از وبلاگ نویسهای آقا که خارج از ایران زندگی میکنند.هنگام سفر به ایران.یک دور هم با آنها زدند!! و تقدیم به آن خانمهایی که اعداد کنتوری که تو وبلاگشون گذاشتند را هر هفته با معجزات غیبی چند هزار تا زیاد میکنند.!!!
توضیح: من مخلص تمام آن خانمهایی که ارزش خودشان را میدانند.و به خاطر تعریف مردم زندگی نمی کنند هستم.