به وبلاگ اخترک ب-612 کجاست.
آقا پارسا سلام.
من رو به خاطر میارید؟من نویسنده همان نامه به شما هستم که از شما 3 ماه قبل یک سوال کردم.و هنوز منتظرم بشه اردیبهشت!!
آقا پارسا تو وبلاگتون خواندم که شاید برید.و شاید دیگه ننویسید.اونطور که من فهمیدم خسته شدید از بد نویسی یعضیها.و این رو دلیل «شایددیگر ننویسم» کردید!
آقا پارسا من شنیدم که آدمهایی که با طبیعت بٌر میخورند.حساس میشند و زود دلشون میشکنه.
آقا پارسا.شما اگر بخواهید که ننویسید.هیچکس نمیتونه شما را وادار بکنه که بنویسید.
ما آدمها انقدر بی معرفتیم که عزیزترین کسانمون رو هم وقتی از دست میدیم فراموش میکنیم.من نمیدونم رفتن شما چه دردی رو از اینکه دیگه بد نوشته نشه کم میکنه؟
آقا پارسا اون جبهه جنوبی دماوند رو که دیگه سراغش نمیری.میدونی چی شده؟ هر روز داره کثیف تر میشه.هر روز داره بدتر میشه.
آقا پارسا باید جلوی یک سری چیزها ایستاد.
نمیشه بگی چون کثیف شده من دیگه نمیرم!
بعضی چیزها حکایتشون.حکایت «آب زمین ریخته» نیست.هنوز هم میشه درستشون کرد.مگه ورزشکارا هر کاری رو که شروع بکنند نصفه نیمه ول میکنند؟
آقا پارسا اگر امروز به اون «جبهه جنوبی» نرسی.10 سال دیگه هیچی نمونده از اونجا.دیگه شاید بچه شما و نوه شما حتی فرصت یک خاطره خوش داشتن رو هم پیدا نکنه!
شما فکر میکنید اونموقع احساس تقصیر نخواهید کرد؟
من به شما میگم که شما هم اونموقع بی تقصیر نیستی.چون فقط فرار کردی از واقعیت!
آقا پارسا من تجربه کردم.آدم با فرار کردن هیچی رو نمیتونه درست بکنه.و عوض بکنه.
امروز شما اگر تصمیم گرفتی که دیگر ننویسی.بدان که یک جورهایی به اونها که با لذت میامدند.و وبلاگ رو میخوندند توهین شده.و شما داری این توهین رو میکنی.
اینطوری به آدم میگن رفیق نیمه راه.
آقا پارسا فراموش نکن که آدم دنیا رو یه خاطر خوبیهاش تحمل میکنه.وگرنه همه این دنیا و زندگی مثل همون جبهه جنوبی هست.
اگر برگشتی که هیچ.وگرنه دلت خوش و تنت سالم
::سهراب::