ديوانه
امشب داشتم براي دومين بار تو اين چند روز اخير با برادر اين رفيقمون كه تو بيمارستان هست صحبت مي كردم.يا من مغزم عيب كرده يا اين رفيقمون و برادرش.بهش ميگم سهيل(اسم دوستم) الان رازي شده كه بياد ايران.و لطفا اونجا حتما ببرش دكتر.مي پرسه مگه حالش خيلي بد هست؟/!!! مي گم آقا ايشون برا بار سوم هست كه ميره بيمارستان.اگه بد نباشه حالش كه اينجا نگه نمي دارنش چند هفته تو بيمارستان.بهم ميگه اگر بياد ايران ديگه نمي گزارم برگرده.(از اون خاليهاي بي حساب) بهش گفتم: شما قرار بود كه دفعه قبل اينكارو انجام بديد.ميگه:والا اومده بود اينجا حالش خوب بود!!ميگم:شما فراموش كرديد 1 هفته قبل از اينك بياد به خود شما مي گفت كه اينجا ديدمت (من اونجا بودم وقتي داشت تلفني صحبت مي كرد) ميگه:من فكر كردم فيلم بازي مي كرد!!! مغزم سوت مي كشه از اين حرفها..آخرش گفتم كه من نمي تونم كاسه داغتر از آش بشم.و خداحافظي كردم.رفتم با دكتر متخصص كه اين رفيق ما زير نظرش هست هم صحبت كردم اسم مريضي رو گفت(يادم نيست چي بود دقيقا) و توضيح داد كه اين مريضي دو جور خودش رو نشون ميده تو مريض.يك دسته مثل همين رفيق ما صدا مي شنون و تو خيال خودشون كساني رو مي بينن(اين رفيق ما همه خانواده و فاميلش رو ايجا ديده!) و يك دسته ديگه هستن كه فكر مي كنن دائم دارن كتك مي خورن و يا مردم بلايي سرشون ميارن(اين دسته دائم احساس درد شديد دارن تو بدنشون) و كلي ديگه توضيح داد كه اگر فرصتي پيش آمد مي نويسم.چيزي كه حالم رو خيلي گرفت توضيحي بود كه دكتر راجب ازدواج اين آدمها داد.به فكرم نمي رسيد كه انقدر اين مريضي بد هست.اين قسمت از گفته هاي دكتررا حتما تو يادداشت فردا ميارم.اميدوارم كه حال شما مثل من نشه وقتي خونديد.فعلا